दररोज मीच पाही

हे रुप सुंदरीचे, दररोज मीच पाही.

वाटे रोज निराळे, मन अचंबीत होई.

रुळे कुंतल वक्षावर.तर कधी बांधलेले.
त्या नागीणीत माझे ,का मन बेभान होई..

साधे असे बोलणे, पण गोडवा किति.
बोलण्यात जिव वेडा, का गुंतुन जाई?

नाजुक लाल अधर ,चाळे किति विभ्रमी.
चुंबण्यास अधर, मन ते आधिर होई..

नित्य नवे रुप ,दररोज मीच पाही
गारुड काय हे ,मज उमजत नाहि

अविनाश