Wednesday, November 28, 2012

रोमॅंटीक

एका समुहावर मी लिहिलेले.........
रोमॅंटीक हि एक भावना आहे..प्रेम भावनेतुन निर्माण होणा~या प्रणय रम्य कल्पना व त्यातुन निर्माण होणारा आवेग जो साथीदाराच्या व आपल्या मनाला आनंद देतो.....
रोमॅंटीक कल्पना म्हणजे नुसती गुलाबाची फुले वा महागड्या भेटवस्तु नाहित तर साध्या साध्या गोष्टीतुन हि त्या व्यक्त होत असतात..
सुनिता व विजय यांच्या काम काजाची एकच वेळ असायची..तिला तो रोज वाटेवर असलेल्या बॅंकेत सोडायचा व पुढे कारखान्यात जायचा..
परवाच तो तिला ऑफिस ला सोडताना मधेच रस्त्यावर थांबला..
अन मोबाईल करु लागला..
कुणाला करतोस..नंतर कर ना प्लीज आधीच उशीर झाला आहे..ति आर्जवाने म्हणाली..
थांब..त्याने हातानेच खुण करीत सांगीतले.
त्याने फोन तिच्या बॅंकेत लावला होता..
सर..मी सुनिताचा पति बोलतोय....तिला जरा बरे नाहि..म्हणुन ति आज ऑफिस मधे येवु शकणार नाहि...तो बोलत होता..
सुनिता चपापलीच..पण त्याने खुणेनेच तिला गप्प रहाण्याचा ईशारा केला..
नाहि फार जास्त नाहि..उद्या कामाला येईल..
ओ.के..सर..थँक्स.. म्हणत त्याने फोन बंद केला..
काय प्रकार आहे तिला कळतच नव्हते..विचारल्यावर तो म्हणाला...
बघ हवा मस्त पडली आहे..आज दांडी..आता डायरेक्ट लोणावळा.....
ति चकित झाली व मोहोरली....तु म्हणजे असा आहेस ना..रोमॅंटीक..
अश्या छोट्या कल्पना रोमांच व मजा निर्माण करतात..
व सहजिवनात बहार आणतात..
उत्कट प्रेमातुनच ह्या कल्पना येत असतात.

Mama's Boy -

Mama's Boy -

 Mama's Boy -  म्हणजे आई वेडा  असे म्हटले तर वावगे ठरणार नाही..
मुलाला आई बद्दल प्रेम आदर भावना उपजत असतेच.
पण काही मुले जरा जास्त आईवेडी असतात..म्हणजे ...mommy's boy
ही मुले  समस्या असली कि आईचा सल्ला हमखास घेतात..जरी त्या समस्ये वर मित्र वा परिवारातील इतर कुणी मत दिले
तरी आईच्या सल्ल्याला ते मान देतात ..जास्त वजन देतात..
आईच्या व्यक्तिमत्वाचा त्यांच्यावर जादा प्रभाव असतो.
अशी मुले आईला आवडेल..बर वाटेल असे वागण्यात धन्यता मानतात..त्यात त्यांना एक मानसिक सुख मीळत असते.
साधारण पणे आईवेडी मुले यांचा अर्थ आपल्या कडे विपरीत घेतला जातो..
पुरुषा मधे स्वयं निर्णय क्षमता असावी असा एक आग्रह असतो..
अश्या आई वेड्या व्यक्ति.ओव्हर प्रोटेक्टेड..निर्णय घेण्यास असमर्थ असेच मानले जाते.
मुली वर जरी वडिलांचा ज्यादा प्रभाव असला व वडिल मुलीचे आयुष्य़ व एकंदरीत सा~याच बाबतित.जागरुक असले तरी तरी त्यांना daddy’s girls असे समजले जात नाहि..
किंबहुना मुलीचे रक्षण व तिचे भले वा हित हे वडिलांचे कर्तव्यच समजले जाते..
मात्र ह्या आईवेड्या मुलांचे लग्ना नंतर खुप भावनिक हाल होतात..
सहचारीणीस आईच्या पदरा आड लपणारे हे मुल डोकेदुखी ठरते..व त्यातुन कौटुंबीक ताण तणाव निर्माण होतात..
त्यातुन हा आईवेडा मुलगा जर सौम्य स्वभावाच असेल तर आईचे ऐकु कि पत्निचे? यात मनाने फाटला जातो..
असे हि असते कि काहि स्त्रीया आपल्या मुलाबाबत जास्त आक्रमक असतात..मुला बाबत आपल्या शिवाय कोणाला जास्त
कळते हि कल्पना त्यांना मंजुर नसते..एक प्रकारची मालकि हक्काची भावना असते,..
खास करुन वैधव्य आलेल्या स्त्रीया ज्या मुलांना खस्ता खावुन वाढवतात. व मुलगा सुस्थितित असतो अश्या स्त्रीया.त्यांच्या शी बोलले की किति कष्टातुन मुलाला वाढवले व इत पर्यंत आणले या बाबतचे त्यांचे अनुभव व गाथेतुन अहंकार जाणवत असतो..
रत्नाकर मतकरींच्या कथेवर एक छान सिनेमा पण या विषयावर आलेला होता..रिमा लागु यांनी आईची भुमीका साकारली होति.
सायको सिनेमात हि आईच्या व्यक्तिमत्वाचा नॉर्मन वर इतका प्रभाव असतो कि मृत्यु नंतर हि आई त्याच्या व्यक्तिमत्वाचा एक हि्स्सा बनुन रहाते..व कथानक मनाची पकड शेवत पर्यंत सोडत नाहि..
मानवि मन..गहिरे मानवी नाते संबंध हे साहि्त्यिक..कवि..सिनेमा सा~यांच्या चिंतनाचे चिरंतन विषय आहेत व रहाणार..यात शंका नाहि.

Thursday, September 20, 2012

एक मजेदार कविता अनुवादित आहे....



तिने सरांना विचारले
सर त्रास तर होणार नाहि ना?
छे, ग, आगदी साधि क्रिया आहे..
माझ्यावर विश्वास ठेव..सर म्हणाले

सरांनि रुमचे दार लावुन घेतले.
खुर्चिवर तिला रेलुन बसवले.
रीलॅक्स हो..शांत पडुन रहा..
अन कस करतो ते बघत रहा

सर मला खुप भिति वाटते
मला पुर्विचा काहिच अनुभव नाहि
पण मैत्रीणिला मात्र अनुभव आहे..
ति म्हणते कि ते खुप सुजते बाई

घाबरु नकोस, तस काहि नाहि..
मला अनुभव आहे ना..
मी सांगतो तसे कर...
सारे काहि ठिक होईल..

आता खुर्ची वर मागे रेल..
आता उघडता येईल तेव्हढे उघड..
म्हणजे हत्यार आत घालता येईल
काम झाल कि बाहेर काढता येईल.

सरांनि हत्यार आत घातले..
पकडले अन खस्सकन बाहेर ओढले.
बघ झाले..त्रास झाला का?
नाहि सर काहि कळले पण नाहि..

तिने त्या जागेबाजुनी बोट फिरवले.
सर..रक्त आले आहे..
काळजी नको करुस...
कापसाचा बोळा आत दाबुन धर.

सरांनि कापुस बोळा आत घातला
तिने गच्च पकडुन ठेवला..
आता कसे वाटते..सर म्हणाले..
थॅंक्यु सर..आता बरे वाटते..

दाताचे डॉक्टर विद्यार्थीनिचा
दुखरा दात काढत होते..
तुम्हि समजता तस काहि नाहि..
माणसाचे मनच घाण असते.
त्यावर मात्र काहिच ईलाज नाहि

वय उलटत चालले आहे..


हा उंचच आहे ..तर तो बुटका..
ह्याला टक्कल ..तो शामळू
हा शाहाणा वाटतो...तर तो बावळट
अग..काय हे.. तुझ अस..

ह्याला पगार कमी ..तर त्याच शिक्षण कमी,,
त्याला खूप नातेवाईक..तर ह्याच घर लहान..
ह्याला म्यानर्स नाहीत ..तर त्याच्यात ते नाही..
अग काय हे.. वय उलटत चालले आहे..
कर लवकर पसंत कुणाला तरी..
दोन वेळेच्या जेवणाची
व झोपण्याची सोय करावी लागते

होळी


अंगास अंग लावु दे,
अंगास रंग लावु दे,
सण होळिचा आहे,
प्रेम रंगात न्हावु दे..

दिवस आज मस्तिचा
प्रेमाचा व जबरदस्तिचा
गाली गुलाल फासु दे
थोडिशी मस्ति करु दे

उघडा खांदा रंगवु दे,
गोरे तन चिंब करु दे,
ओलेति तुला बघु दे,
प्रेम रंगात न्हा‌उ दे,

तनु रंगात रंगली
सखि सचैल न्हाली
वस्त्रे तनुस लिपटली
गुन्हे माफ,असे होळी

मुठित रंग,मनात रंग
मन तव प्रेमात दंग
रंगात श्रीरंग रंगु दे,
राधे आज होळी खेळु दे

अविनाश

कोजागरी


ति कोजागरी पौर्णिमेची रात्र होति
प्रणयिनि,तुझ्याच रुपाचि चर्चा होति...

कविता कोणावर करु,गहन प्रश्ण होता
एक चंद्र्मा नभात, तर एक बाहुपाशात होता..

यमक की, उपमा,उत्प्रेक्षा, का शब्द लावण्य पाजळु?
तु तर छंदबद्ध, तरी मुक्त छंदात लिहिण्याचा विचार होता

ते काम लाघवी स्पर्श शरीरात भिनले होते,
स्पर्श ताना तनुचा एक इंच हि तुकडा सुटला नव्हता

गर्भ रेशमी मिठी, साजणे घट्ट केली होतिस,
कळतय,रात्र जागवण्याचा तो इशारा होता

Wednesday, April 25, 2012

आई

आई
शनिवार ची सकाळची शाळा..
डोळ्यावर झोपेची झापड
पटकन उरकलेली  आंघोळ.
खाकी चड्डी व पांढरा शर्ट
पोळीचा लाडु..कडीचा डबा..
एकदम  लहान पण आठवते..
व आता हयात नसलेली आई पण..

Monday, March 19, 2012

उडाली पाखरे परदेशी

उडाली पाखरे परदेशी ,मोकळा चौसोपी वाडा.
पोपडे पडे ओसरीस ,नाही अंगणी शेणसडा..

ना सकाळची लगबग, ना गोडआवाज जोडव्याचे
चुल शांत,.वाळले पोतेरे,लुप्तले नाद बांगड्याचे

परसदारी तो औदुंबर, असे शांतपणे उभा.
ना त्यास प्रदक्षिणा, ना कुणी राखे निगा.

कोनाड्यातील आरसा ,उडाला त्याचा हि पारा
भीतीवरील कुंकु खुणा, मिरवी सौभाग्याचा तोरा

अडगळीतली रेशमी वसने, सांगे शृंगाराच्या कथा
कोप~यातली उभी काठी, कण्हे वार्धक्याच्या व्यथा.

कोप~यातल्या खाटेवर, श्वास मंदसा घुमे कुणाचा?
ना हाती जीवनमरण ,भोग भोगणे खेळ नियतींचा

Saturday, March 3, 2012

मालविका

वेळ रात्रीची होती..त्यांतून अमावास्या असल्याने वातावरण काळोखात बुडून गेले होते..
त्या निर्जन भागात तो जीर्ण प्रासाद भयाण पणे उभा होता...आत एक मंद पणे मिणमिणता दीप तेवत होता..
प्रासादाच्या सोपानावर मालविका कुणाची वाट बघत बसली होती?
मुख कमल म्लान झाले होते.व पाणीदार नेत्रातली प्रभा मंद झालेली होती..नजरेत एक क्लांत शिणलेला भाव होता.तरी मालविकेचे सौंदर्य वेड लावेल असेच होते..गौरांगनेची काया फिकट पडली होती..तर अधर सुकलेले वाटत होते..
दूर बाजूला एक मरणोन्मुख असा वृद्ध बसला होता...देवदत्त असे त्याचे नाव आहे..शरीरावरची कातडी लोंबत होती..डोक्यावरचे केस गेलेले...डोळे आत खोल गेलेले ..शक्तिहीन असे ते कलेवर पायरीवर बसला होते..वय तर साधारण ९०च्या पुढेच असावे..
मात्र तोंडाने सोडव..मुक्ती ..असे क्षीण आवाजात स्वतःशीच पुटपुटतं होता
दोघेही जण कुणाची तरी वाट डोळ्यात प्राण आणून पाहतं असावे..
त्यातला तो वृद्ध देवदत्त तर मुक्तीची आस लावून बसला होता ...
दूरून कोणतरी वाटसरू येताना मालविकेला दिसत होता..
तो वाटसरू म्हणजे आपल्या कथेचा नायक आर्यपुत्र अग्निमित्र होता..विशी ओलांडलेला व राजसेवक, धैर्यवान, विर्यवान युवक..
नृपाचा महत्वाचा संदेश घेऊन तो बाजुच्या गावातील प्रमुखास देण्यास निघाला होता. रात्र होत होती त्यांतून अमावास्येने आसमंत काळवंडले होते...रस्ता पण पायाखालचा नव्हता..जवळच्या पळशीतले जल पण संपले होते..त्यालाही पाय पिटीने थकल्या सारखे वाटत होते.
त्याला दूरून त्या प्रासादाची अंधुकशी आकृती व मिणमिणता प्रकाश दिसत होता...
झप झप पाय उचलत तो प्रासाद जवळ येऊन ठेपला..अन त्याची नजर मालविके वर पडली...
तो विचारत पडला व विचार केला अश्या या निर्जन भागात हा प्रासाद अन ह्या प्रासादात हि सुंदरी एकटी काय करीत असेल??अन हा बाजूला बसलेला वृद्ध कोण असावा ?
अग्नी मित्र मालविच्या समीप गेला अन चकितच झाला सौंदर्याची ति पुतळी पाहून त्याला आश्चर्य वाटले.
मी अग्नीमित्र..नृप सेवक..सुंदरी इथे एकटी अशी का बसली आहेस? तो म्हणाला...
म्लान वदनाने मालविकेने याचना भ~या करुण नजरेने.अग्नी मित्रा कडे पाहिले.
अहो आर्यपुत्र अग्निमित्र..माझ्या शरीरात अजिबात त्राण नाही..अंगात अंमळसा ज्वर आहे..शरीर तापले आहे..घशास शोष पडल्याने घसा सुकला आहे..कुणी तरी येईल व मला आत घेऊन जाऊन जल पाजेल याचीच मी वाट पाहतं बसले होते..२ पाउले चालण्याची हि शक्ती नाही हो या शरीरात...अन तो बाजुचा माझा सेवक काही कामाचा नाही शेवटच्या घटका मोजत आहे...नाही सहन होत हो हे सारे.....अन मालविकेचा बांध फुटला तिच्या डोळ्यातून अश्रू धारा सुरू झाल्या ..
अग्निमित्र झटकन पुढे गेला व म्हणाला.. सुंदरी मी आलो आहे ..चिंता नसावी..
चल असे म्हणत त्याने मालविकेस उचलून घेतले..खाली पाडू नये म्हणून मालविकेने आपल्या कोमल कर कमलाने त्याच्या गळ्यास मिठी मारली...
अग्नी मित्र..तिला शयन गृहात घेऊन आला व शय्येवर तिला अलगद झोपवले..बाजूलाच एका मृत्तिकेच्या घटामधे पाणी होते ते एका पात्रात घेऊन आला..
जल तिच्या तोंडावर शिंपडले अन एकदम मालविकेने मंदपणे डोळे उघडले ... पोटात पाणी गेल्याने तिला तरतरी आली होती..स्वतःस सावरत ति उठून बसली अन अग्नि मित्रा कडे मंदपणे स्मित हास्य करत म्हणाली..तुमचे कसे धन्यवाद मानु तेच समजत नाही....
मी काहि विषेश केले नाहि ..पण आपण कोण? असा प्रश्ण त्याने विचारला.
मी मालविका..तुम्हाला एक विनंति करते..रात्र होत आहे आपण हि दमलेले दिसत आहात..रात्र अमावास्येची असल्याने आसमंतात अघोरी शक्ती वावरत असतील..आज आपण या प्रासादात रात्र काढावी अन सकाळीच कामास जावे असे सुचवत आहे..ति म्हणाली..
माल विकेच्या बोलण्यातले आर्जव व अधराचे अन नेत्रांचे विभ्रमी चाळे ति काय सुचवते ते आपला नायक समजला.
भय नावाचा प्रकार आम्हांस माहीत नाही..पण आपले आमंत्रण नकारण्या इतके अरसिक हि आम्ही नाही..आपल्या इच्छेस मान देत आज आम्ही इथे राहण्याचे ठरवले आहे..
धन्यवाद नाथ ..म्हणत मालविका त्याच्या समीप आली...
अग्नि मित्राने त्या कोमलांगीस आपल्या बाहुपाशात घेतले व तिच्या अधरावर अधर टेकविले...दिपाची वात मागे सारत दोघेही रतिसुखात डुंबून गेले....
रति क्रीडा पुरी झाली अन तृप्त झालेला अग्नि मित्र हतवीर्य अवस्थेत तिच्या कोमल तनु वरुन बाजूला झाला ..
शय्येला पाठ टेकून तो पडला असता..त्याच्या शरीरास विचित्र संवदना जाणवू लागल्या..डोळ्यापुढे अंधारी आल्यागत होऊ लागले अन उदरा मध्ये मोठा खड्डा पडत चालला आहे..शरीरातील सारे त्राण निघून जात आहे असे त्यास जाणवू लागले..शरीरातील सारे जीवानं सत्व कुणी तरी शोषून घेतल्याच्या संवदनाने अग्नि मित्र अस्वस्थ झाला..हे काय होत आहे आपल्याला? त्याला उमजेनासे झाले ..घशास कोरड पडू लागली व जीव हि घाबरा झाल्यागत वाटू लागले..
उठून बसू लागताच आपल्या शरीरात तेव्हढे हि त्राण नाही हे कळल्यावर तो घाबरला...जिवाच्या आकांताने तो तसाच उठून बसला..
शय्येवरून कसे बसे खाले उतरल्यावर हात पाय कंपन पावत आहेत २ पावले चालण्याची क्षमता गमावली असे त्याला जाणवू लागले...तो तसाच सारा जीव एकवटून पाणी पिण्या साठी गेला थरथरत्या हाताने त्याने पात्र उचलून पाण्याचे २ घोट घेतले अन त्याला बरे वाटू लागले..तसाच तो गेला अन दिपाची वात पुढे सरकवली..शयन गृह उजळले..
बाजूलाच शय्येवर मालविका निद्रित अवस्थेत होती..चेहे~यावर एक तृप्तीच भाव होता.दिपाच्या प्रकाशात तिची कांती उजळन निघाली होती..
अग्नीमित्राला सार शरीर हलक वाटत होत..त्याची नजर आपल्याच हातावर गेली अन तो चमकला..हात वाळुन गेल्यागत झाले होते..कातडी सुकटलेली दिसत होती..भयाची एक लहर त्याच्या शरीरातून चमकून गेली त्याने डोक्यावरून हात फिरवला तर त्याला तिथे केस हाताला लागले नाही.. बाजूला असलेल्या दर्पणात त्याने नजर टाकली अन समोर एका ९० ला आलेल्या वृद्धाचे प्रतिबिंब पाहून तो घाबरला..आपण जख्ख म्हातारा झालेला पाहून अग्नी मित्र चकित झाला नजर मंदावली होती..शरीरात त्राण नव्हते.
हे कसे झाले?/कुणी व कशी केली आपली अवस्था? ह्या शंकेने तो अस्वथ झाला...काय करावे सुचत नव्हते.."मालविके" त्याने जोरात टाहो फोडला पण शब्द बाहेर येत नव्हते..
जिवाच्या आकांताने अन सर्व शक्तीने त्याने...मालविके..बघा आमची अवस्था..हा काय प्रकार आहे?..असे म्हणाला तिला विचारले .
आवाज ऐकून मालविकेने डोळे उघडले अन उठून बसली..मोकळा केश संभार सावरत ति तारुण्य गमावलेल्या म्हाता~या अग्नी मित्रा कडे बघत होती..
तिच्या नजरेत एक पिशाच्च व अघोरी भाव पाहिल्यावर अग्नीमित्र घाबरला..तिच्या चेहे~या वरचा मोहक भाव लुप्त होऊन एक अघोरी क्रूर भाव चमकत होता..
विकट हास्य करत ति म्हणाली ..का कंठशोष करीत आहेस मुढा? असे म्हणत ति भेसूर हास्य करू लागली...
तिचा भेसूर असा भाव पहाताच अग्नीमित्र गर्भ गळित झाला आपण आसुरी शक्तीचे सावज झालो आहोत हे त्याला उमगले..व क्रोध अनावर होऊन तो म्हणाला..
अगे चांडाळ कृत्ये तू कोण आहेस? अन माझी अशी अवस्था कशी झाली???
त्या कडे एक तिरस्काराचा कटाक्ष टाकत ति म्हणाली..मी कोण आहे ??मी कोण आहे?? मी ना देव ना मानव योनीतली स्त्री आहे मी पिशाच्च योनीतली कृत्या आहे..३०० वर्षे वय आहे माझे..व या प्रासादात माझा निवास असतो..तुझ्या सारख्या तरुणाचे तारुण्य शोषण केले की मला वर्षभर ते तारुण्य पुरते..गेली ३०० वर्षे मी अशीच माझे तारुण्य टिकवून आहे..आता पुढच्या पित्री अमावास्ये पर्यंत हे तारुण्य मला पुरेल..नंतर नवे सावज..धन्यवाद अग्नीमित्रा..ति हसत क्रूरपणे म्हणाली....
सारे ऐकून अग्नीमित्र मूढ झाला काय करावे ते समजत नव्हते क्रोध अनावर झाला होता..
अगे चांडाळ कृत्ये तुझा मी प्राण घेईन..असे म्हणाला पण अंगात शक्ती नाही असे त्याला जाणवले..पाऊल पण उचलवत नव्हते....
त्याच्या असाहाय्य अवस्थेवर मालविका भेसूर पणे हसत होती..
क्रोधाचा आवेग ओसरला अन अग्नीमित्र भानावर आला आपल्या अवस्थेची जाणीव झाल्यावर त्याच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले..जीवनातले सारे काही गमावले होते..मन खिन्न व विषादाने भरून आले..
तो याचना युक्त स्वरात मालविकेस म्हणाला..अगे चांडाळ कृत्ये तुझे काम तर झाले आता मला या नरकातून मुक्त कर..एव्हढी तरी कृपा करशील ना?
पुढच्या अमावास्येपर्यंत जर असाच तरुण मिळाला तर व त्याच्या तारुण्याचे प्राशन मी केले की तू मुक्त होशील..
बाहेर जा पायरीवर तुला त्या देवदत्ताचे कलेवर दिसेल..तुझ्या मुळे तो मुक्त झाला...
जा अन त्या कलेवराची विल्हे वाट लावून ये..अन मुक्तीची याचना करीत बस..
भेसूर पणे हसत मालविका म्हणाली....

अशीच एक अमावास्येची रात्र होती मालविका कुणाची तरी वाट पाहतं होती अन बाजूला कथा नायक अग्नीमित्र मुक्तीची वाट बघत होता.
Avi

Sunday, January 22, 2012

प्रेम

प्रेम
प्रेम करण..किति सोप आहे..काय लागत प्रेम करायला?
अं..अं..काय बर..??अं..अं....हा,,

तो...... ति..
चंद्र..चांदण्या..
हिरवळ..एकांत,,
बहरलेला निशिगंघ
बेधुंद संध्याकाळ...

अं..अं..आणखि काय बर..??
हा...
चॉकलेट्स..मल्टि प्लेक्स..
मॉल..प्रेसेन्ट्स..टेडी..
गिफ्ट्स..आईस क्रीम..
परफ्युम्स.....मो बाईक.....

बस ..झाल???...आणखि काय बर ?....
अं अरे हो , आठवल..
एक सुंदर, निर्मळ, संवेदनाक्षम मन..

आविनाश

Tuesday, January 17, 2012

तुझ्या नकळत


तुझ्या नकळत

तुझ्या नकळत तुला रतिने बघावे
अन पाहुन तव रुप लज्जित व्हावे

असा ,सखे लयब्ध्ध पदन्यास तुझा
पैजणास वाटे तुज बिलगुनि रहावे

अशी लाजरी अबोध रमणी असे तु
आला वसंत देही,तुज ठावुक नसावे.

नाभित जशी त्याच्या कस्तुरी दरवळे
तसे मम हृदयी तु दरवळत रहावे

हे काय झाले,तुला हि कळेना
ते पाहुन ,मदनाने गाली हसावे

तारकांच्या साक्षिने विवाहबध्ध व्हावे
मी तुला अन तु सौभाग्यास मिरवावे

अविनाश

घनदाट गर्द रेशमी केशकुंतल


घनदाट गर्द रेशमी केशकुंतल

घनदाट गर्द रेशमी केशकुंतल
नेत्रास कोरले काजळ कि सोमल
तनुत रातराणीची मादक दरवळ
गात्रात मदनाची बेफाम सळसळ

नजर, कधि लाजरी, कधि नाचरी
रतिरुप,नखशीकांत तु लावण्य परी
वाकलेली लज्जेने तु अबोध रमणी
रुप चमके,जशी नभी शुक्रचांदणी

वसने ,गर्भ रेशमी अंगी ल्याली
तव उरास काचे ,भर्जरी काचोळी
देहात रानवारा,उसळे उधाण लाटा
गालास खळी,अशी तु लावण्यकळी

अबोल पौर्णीमा, अन धुंद चांदणी
जवळ श्रुंगार वेडी,बेधुंद रागीणी
नाचति वक्षावर, चकोर मंडले बेभान
मुग्ध ति कुजबुज अन चोरटे अलिंगन ,

रोम रोम नशेने फुलले,श्वासात श्वास भिनले..
एक मेकाच्या सहवासात,बहरुन यौवन आले
तारुण्य अन यौवनाचा प्राशितो मी कण नी कण
ओंजळीत दिले मी तुजला,तृप्तिचे लक्ष लक्ष क्षण

Avinash

शर्ट

शर्ट

तो दोन दिवसासाठी टुर वर गेला होता..
रात्रीचे १२ वाजून गेले होते..
तीचां अनावृत देह बेड वर तळमळत होता..
त्याच्या विरहात......तनु दाह होत होता .
तिचे लक्ष गेले त्याच्या भिंतीवर लटकलेल्या शर्ट कडे..
उठून तिने शर्ट काढला भिंतीवरून ...
त्याचा घर्म गंध तिच्या तनुत दरवळला.
शर्ट घालून दिवा मालवला ...अन झोपली..
तिला वाटत होते त्याच्या मिठीतच ती पहुडली आहे..नेहमीप्रमाणे...
Avinash....

कृष्ण विवर....

कृष्ण विवर....
आहेसच तु..आकाशा सारखि...
गुढ..अनाकलनीय..रहस्यमय..अनंत..
भुरळ पडते..अनेक रंग..अनेक छटा..
कधि मेघाछ्छादित..तर कधि निरभ्र...
कधी मळभ.. तर कधि शुक्र चांदणी तेजस्विनी...
कधी शांत..तर कधी खवळलेली...
बघत रहावस वाटत....सारख..
धवल शुभ्र.आकाश गंगेच्या पट्ट्याकडे..
अन मग खेचला जातो
त्या तिथेच असलेल्या कृष्ण विवरात...
कुठल्या तरी अनामिक आकर्षणाने..
ओढला जातो..खोल..खोल..आत..आत..
हरवुन बसतो स्वतःचे अस्तित्व...
विरुन जातो..अन बनतो त्याचाच एक अविभाज्य भाग...
Avinash...

गातेस जे गीत

गातेस जे गीत

गातेस जे गीत ते माझे नव्हे
भाव अन शब्द हि माझे नव्हे

बहरली जरी तनु वेल नाजूक
गंधाळलेली तनु आता माझी नव्हे

बिलागालीस त्या चांद रात्री मला
तो चन्द्रमा हि आता माझा नव्हे

लोटलीस तू नौका ज्या सागरात
तो किनाराही आता माझा नव्हे

फिरतो असाच दिशांहीन मी
ती दुनिया हि आता माझी नव्हे
avi

तुझ्या प्रेमात साजणे

तुझ्या प्रेमात साजणे

चुंबिता ओले अधर,दरवळे श्वास गंध
चुरता म्रुदु ऊरोज,दरवळे तनुत गंध.

ते काम सोहाळे, त्या काम धुंद रात्री
येई उधाण प्रेयसी ,तुझ्या कोमल गात्री

तुझ्या प्रेमात साजणे मी रात्रं दिन दंग
आली मिठित,उमलला रात राणीचा गंध
avinaash
..........................

कवि

अरे माझे ह्रुदय काढुन घ्या
मला सरणावर ठेवण्या आधी
नाहितर ति जळुन जाईल
जि ह्रुदयात वसली आहे.

न बघता मागे वळुन
निर्दय पणे सोडुन गेली
जाता जाता मला ति
कवि मात्र बनवुन गेली

अविनाश

थोडे मला कळाया लागले.

थोडे मला कळाया लागले.
तव रुप छळाया लागले.

काजलनेत्र वा पिन पयोधर
दोघेहि मला खुणवु लागले.

गंधित मादक केश संभार
मन त्यात अडकु लागले..

पहाताच तव यौवन रुप
सारे आईने तडकु लागले.

पहाता रसाळ अधर फोडी
मन कविता प्रसवु लागले.

निरखता मादकआक्रुति बंध
द्वैताद्वैत रहस्य उकलु लागले.

अविनाश

दररोज मीच पाही


हे रुप सुंदरीचे, दररोज मीच पाही.
वाटे रोज निराळे, मन अचंबीत होई.

रुळे कुंतल वक्षावर.तर कधी बांधलेले.
त्या नागीणीत माझे ,का मन बेभान होई..

साधे असे बोलणे, पण गोडवा किति.
बोलण्यात जिव वेडा, का गुंतुन जाई?

नाजुक लाल अधर ,चाळे किति विभ्रमी.
चुंबण्यास अधर, मन ते आधिर होई..

नित्य नवे रुप ,दररोज मीच पाही
गारुड काय हे ,मज उमजत नाहि

अविनाश

दररोज मीच पाही

हे रुप सुंदरीचे, दररोज मीच पाही.
वाटे रोज निराळे, मन अचंबीत होई.

रुळे कुंतल वक्षावर.तर कधी बांधलेले.
त्या नागीणीत माझे ,का मन बेभान होई..

साधे असे बोलणे, पण गोडवा किति.
बोलण्यात जिव वेडा, का गुंतुन जाई?

नाजुक लाल अधर ,चाळे किति विभ्रमी.
चुंबण्यास अधर, मन ते आधिर होई..

नित्य नवे रुप ,दररोज मीच पाही
गारुड काय हे ,मज उमजत नाहि

अविनाश

Monday, January 9, 2012

मुसळ धार पाऊस

मुसळ धार पाऊस
मुसळ धार पाऊस सुरु असतो व आपण झाडाच्या वा बस स्टॅण्डच्या आडोश्याला उभे असतो..पावसाने निम्मे तर भिजवलेले च असते..
काल झाला तसाच पाउस सुरु असतो..रस्त्यावर तुरळक वहातूक...गाड्या हेड लाईट फ़ुल ऑन करुन मंद गतिने धावत असतात..
वेगाने येण्या~या जलधारा अंगावर झेलत वसुंधरा त्रुप्त होत असते..बोचरे वहाणारे वारे झाडांशी लगट करित झाडे लयात हलत असतात....
वातावरणात एक सुखद गारवा पसरु लागतो....रस्त्या वरुन एखादा तरुण व त्याला मागुन घट्ट बिलगलेली तरुणी पावसाची मजा लुटत होंडा मोटर सायकल वरुन जाताना दिसते..

सारे जण अंग आखडुन उभे असतात. व चेहे~यावर कधि पाऊस थांबतो अन घरी पोहोचतो असा भाव असतो...

घरी बसलेली एखादी आजी नातु भिजून येणार म्हणून काळजीत असते..सोसायटी मधल्या चिल्या पिल्याना तर पाऊस म्हणजे पर्वणी..सारे आईचा ओरडा खात बाहेर भिजत खेळत असतात....

पावसाचा जोर कमी होतो...तरी बुरबुर चालुच असते...मोटर सायकल ला किक मारुन तसेच थोडेसे भिजत भिजत सारे जण घरच्या ओढीने निघालेले असतात...

बाल गंधर्व चौकात सालाबाद प्रमाणे तळे साठलेले असते ते सारे चुकवत चुकवत एकदाचे घर येते....

बेल वाजवून दार उघडल्यावर " मला वाटलच तुम्ही भिजले असणार" हातातला टॉवेल देत सौ म्हणते आधी केस पुसा...तुम्हि केस पुसुन अंग कोरडे करुन कपडे बदलता व हुश्य करुन सोफ्यावर रेलुन बसता अन ति समोर गरमा गरम कांद्या भज्याची बशी व वाफाळलेला चहाचा कप आणुन ठेवते....

पिठ भिजवुनच ठेवेल होत म्हटल तुम्ही आला कि गरम घाणा काढावा ..........ति म्हणते...

बोचरा गारवा..बाहेर रिमझिम व समोर गरमा गरम कांद्या भज्याची बशी व वाफाळलेला चहाचा कप सुख म्हणजे या पेक्षा काय निराळे असते....
पाऊस अन् कविता...पाऊस अन् छत्री...पाऊस अन् प्रेयसी यांचे अतूट नाते आहे तसे पाऊस अन गरमा गरम कांद्या भज्याची बशी व वाफाळलेल्या चहाच्या कपाचे पण...

अविनाश

एक साधी सरळ प्रेम कहाणी


एक साधी सरळ प्रेम कहाणी
जोश्यांच्या बि~हाडात आलि होति पाहुणी गोडशी
सुटी म्हणुन आली होति कळले करता चौकशी

उतरताना जिना मित्रांनो भिडली नजरेस नजर
गोडसा चेहरा नजर धारधार केला हृदयावर वार

काकांच्या घरात उठबस जरा जादा वाढु लागली
दांड्या मारता म्हणुन ऑफिसात बोंब होवु लागली

मधाळ वाणीत तिच्या नागपु्रच्या गप्पा रंगु लागल्या
मात्र ह्या नादात ऑफिस मधे दांड्या मात्र वाढु लागल्या

विचारले आवडले का पुणे कि बरे आपले नागपुर ?
हसुन वदली आवडले पुणे व पुणेकर नको नागपुर

मग ति नागपुर ची कन्या पक्की पुणेकरीण झाली
साधी सरळ प्रेम कहाणी मित्रांनो अशी संप्पन झाली
अविनाश .....

तुझा देह गोरा


तुझा देह गोरा

खट्याळ चंद्रमाने ,केला तुला इशारा
मोहरुन गेला बघ, तुझा देह गोरा

फडफडले सखे ,तुझ्या मोर पापण्यांचे
गौरगुलाबी तनुने ,बघ फुलविला पिसारा

धवल निशिगंध सखे ,तव मनांत फुलला
गंधाळुन गेला बघ, हा आसमंत सारा

कसे बांधले काचोळीत, तुफान यौवनाचे
घसरला पाय, अन गेला तोल सारा

स्पर्शिता तव यौवनाला,झंकारली देहविणा
फुलले गुलाब गाली,करतिल चहाडी सख्यांना

Avinash

तुझा देह गोरा


तुझा देह गोरा

खट्याळ चंद्रमाने ,केला तुला इशारा
मोहरुन गेला बघ, तुझा देह गोरा

फडफडले सखे ,तुझ्या मोर पापण्यांचे
गौरगुलाबी तनुने ,बघ फुलविला पिसारा

धवल निशिगंध सखे ,तव मनांत फुलला
गंधाळुन गेला बघ, हा आसमंत सारा

कसे बांधले काचोळीत, तुफान यौवनाचे
घसरला पाय, अन गेला तोल सारा

स्पर्शिता तव यौवनाला,झंकारली देहविणा
फुलले गुलाब गाली,करतिल चहाडी सख्यांना

Avinash

रहस्यमय,

रहस्यमय,

Victoria's Secrete च्या
तलम अन मुलायम...
नाजुक व रेखिव रांगोळी घातल्यागत
लेस गुंफलेल्या सॅटीन च्या
काचोळी व कटीवस्त्राच्या आत
तु तुझ्या ता्रुण्याची रहस्ये दडवली आहेत
अनावृत अवस्थेत खोल खोल जावुन हि
त्या रहस्यांचा उलगडा होत नाहि....
तु म्हणजे एक रहस्यमय,रोमांचकारी
कादंबरी आहे....
जि सारखी वाचाविशी वाटते...
Avinash

मजला महाग पडले.






मजला महाग पडले.

रुप बहरता हसणे, मजला महाग पडले............................
तुझ्या डोळ्यात फसणे, मजला महाग पडले.

ओठांची नाजुक महिरप, वर विभ्रमी चाळे.
अधरावर नाव कोरणे,मजला महाग पडले.

ते कोवळे तारुण्य.बांधले रेशिम काचोळित
अनंग ठसा उमटवणे,मजला महाग पडले.

नजर, कधि लाजरी, तर कधि नाचरी
नजरेस नजर देणे ,मजला महाग पडले.

तु श्रुंगार वेडी, असे बेधुंद रागीणी
विसावणे मिठीत तुझ्या,मजला महाग पडले.

फुलले, बहरले यौवन,देह सारा जाळतो
देहात देह मीसळणे.मजला महाग पडले

Saturday, January 7, 2012

उर्ध्व रेता..


उर्ध्व रेता..
सनातन वैदिक धर्मात ब्रह्मचर्यास महत्व आहे...
ब्रह्मचर्य हेच जीवन विर्य नाश हा मृत्यु..असे आपणहि वाचले असेल...
पूर्वी वीर्य किंवा रेत याला फार महत्त्व होते. पुरुषाचे बल किंवा तेज त्याच्या वीर्यावर अवलंबून आहे असे समजत.
अन्ना पासून रक्त वगिरे प्रमाणे रेत वा वीर्य हि तयार होत असते..
मैथुन वा रतिक्रिया करताना रेतःस्खलन होते व वीर्य बाहेर पडते...हा शरीर धर्म आहे...
हट योगा मध्ये संभोग करीत असताना वीर्य बाहेर योनी कुंडात न टाकता पुन्हा शरीरात शोषून घ्यायच्या प्रक्रियेचे अत्यंत किचकट व अशक्यप्राय वाटणार्‍या कृती चे वर्णन व विवरण आहे.. व याने ब्रह्मचर्य टिकून राहतं असे असं म्हटलं होतं..
या योग क्रियेस ऊर्ध्व रेता असे नाव दिलेले वाचनात आहे..
शरीरात असणाऱ्या रसांना याविष्ठ बनवण्याची पद्धती म्हणजे प्राणायाम प्राचीन ऋषींनी प्राणाविदेचे रहस्य जाणून ज्या योगविद्येचा आविष्कार केला अनंतकाला पर्यंत हीच योगविद्या किंवा प्राणविद्या ही दीर्घायुष्य प्राप्तीसाठी सर्वोत्कृष्ट मानली जाईल. प्राणाची प्रतिष्ठाच अमृतत्व आहे. तर प्राणाची उत्क्रांती हा मृत्यू आहे. प्राणायमच कुण्डलिनी जागृती, उर्ध्वरेता होणे किंवा ब्रह्मचर्याच्या रक्षणाचा सर्वश्रेष्ठ मार्ग आहे.
रेतो वै प्राण:, प्राणो रेत: ।
प्राणच रेत अर्थात शुक्र किंवा सोमरस आहे. या रेताचे शरीरात सम्यक पचन होणे हेच ब्रह्मचर्य आहे. हेच परम तप आहे. हे ब्रह्मौदन परिपक्व झाल्यास अमृतत्व उत्पन्न होते
ब्रह्म चर्यात रती सुख वर्ज नसून वीर्य च्युत न होणे महत्त्वाचे मानले गेले आहे...
ब्रह्मौदन परिपक्व झाल्यास अमृतत्व उत्पन्न होते. हेच सोमपान होय.
यस्मात्पक्वादमृतं संबभूव यो गायत्र्याअधि पतिर्बभूव ।
यस्मिन्‌ वेदा निहिता विश्र्वरुपास्तेनौदनेनातितराणि मृत्यूम्‌ ।।
(अथर्ववेद 4.35.6)
जे ब्रह्मोदन शरीरात परिपक्व झाल्याने अमृत उत्पन्न होते जो गायत्री (ब्रह्मचर्याकाळ) चा सर्वेसर्वा आहे. आणि ज्यात विश्र्वरुप वेद स्थापित आहेत. त्या सिद्ध ओदन (रेटा) च्या माध्यमातून मी मृत्यूलाही ओलांडून पुढे जातो.
वैदिक भाषेत ब्रह्मांड किंवा मस्तिष्क हे स्वर्ग आहेत इन्द्राच्या इन्द्रिय शक्तीचा वास ब्रह्मांडातच राहतो. हेच संपूर्ण इन्द्रियांचं केंद्र आहे.
भगवान श्री कृष्णास "उर्ध्व रेता" वा "अच्युत" असेही संबोधण्यात येते..
तो तूं उर्ध्वरेता त्रिशुद्धीं । तुज भीष्म वंदी सर्वदा
नवलक्ष गोकंठपाशीं । तुज बांधवेना हृषीकेशी ।
असो वा नाथ भागवतात
घरीं सोळा सहस्त्र नारी । नांदसी एकलक्ष साठी सहस्त्र कुमरीं ।
तरी तूं बाळब्रह्मचारी । तुज सनत्कुमारीं वंदिजे
व कृष्णास प्रेमाने
उर्ध्वरेता श्रीकृष्ण ॥४॥ ज्या ज्या गौळियांच्या सुंदरी ॥ तितुक्याही होत्या निजमंदिरीं ॥ कृष्णें भोगिल्या बहुरात्रीं ॥ हेंच नवल पैं जाणा ॥५॥ तरी त्या वेदश्रुती सकळा ॥ निर्गुणरुप वर्णितां शिणल्या ॥ परी स्वरुपीं नाहीं ऐक्य जाहल्या ..
अशी वर्णने वाचण्यात येतात.....

रेत वर खेचल्याने मूलाधार चक्र ऍक्टिव्हेट होते व साधक मोक्षाच्या मार्गे चालू लागतो असे हि एक मत आहे.
शाक्त पंथा मधे हि साधना केली जाते व महत्त्वाची मानली जाते....
"म" साधना ज्या मधे मद्य..मुद्रा..मास..मैथुन हे प्रमुख घटक आहेत त्या मुळे ’उर्ध्व रेता" योग क्रियेने रतिसुख घेण्याची वर्णने पण वाचनात येतात...
काम शास्त्रात "समरति..व "विपरीत रति" असे दोन प्रकार वर्णन केले गेले आहेत..
समरति क्रियेमधे स्त्री वीर्य धारण करते व ति गर्भवती होती..तर विपरीत रति मधे पुरुष उर्ध्वरेता होत ब्रह्म पदास जाऊन पोहोचतो..
शिव शंकर हे परब्रह्म मानले गेले आहे...
शिव व शंकर हे एक नसून निराळे आहेत..शिव हे "तत्त्व" आहे तर शंकर हे मूर्त रूप मानले गेले आहे..
शिव हा ब्रह्मांडाचा महान तांत्रिक व मांत्रिक मानला जातो..
सा~या तंत्र विद्येचा ..गुप्त साधनांचा शिव हा कर्ता आहे...
व ह्या परंपरेत नाथ संप्रदायास अन्यानं साधारण महत्त्व आहे...
नाथ भक्तिसारातहि "उर्ध्व रेता" सिद्धीचा उल्लेख वाचनात येतो....

मच्छिन्द्रनाथ मजल-दरमजल करीत देशाटन करत असता आंध्रप्रदेशातील श्रीशैलम येथे पोचले. तेथे तांत्रिक योगिनींचा एक मठ होता.
या योगिनी सदासर्वकाळ विवस्त्र रहात असत. (त्यांचे केस इतके घनदाट आणि लांबसडक असत की त्यांची शरीरे झाकली जात.)
या योगिनींनी मच्छिन्द्रांना हटयोगातील वेगवेगळ्या आसनांचे आव्हान दिले. त्यातील बरीच आसने त्यांनी केली.
परंतु 'उर्ध्वरेता' या प्रकारात स्त्रीसंग अपेक्षित असतो. तो करताना ते मायेच्या बंधनात अडकले. पुढे १२ वर्षे ते त्या योगिनींच्या जाळ्यात अडकले. तेंव्हा त्यांना सोडवण्यासाठी त्यांचा शिष्य गोरक्ष तिथे पोचला. त्यालाही त्याच आव्हानांना सामोरे जावे लागले. 'उर्ध्वरेता' सकट सर्व आसने करून त्यांनी मच्छिंद्रांची मुक्ती मिळवली....
असे श्री ढेरे यांच्या"'नाथ संप्रदायाचा इतिहास' " मधे लिहिल्याचे आढळते....
ओशो यांच्या संभोगातुन समाधि कडे..मधे हेच तत्व असावे.
अर्थात हटयोग वा अश्या साधना गुरु शिवाय शिकणे कसे शक्य आहे?
गुरु वि्ण कोण दाखवील वाट...किती सार्थ आहे हा विचार..
अश्या सिद्धी येणारे अवलिये भेटणे व त्यांची कृपा होऊन हि रहस्ये समजणे हे भाग्याचेच लक्षण म्हणावे लागेल....
अविनाश

Tuesday, January 3, 2012

प्रेम रहस्य
आपण कुणावर तरी प्रेम करावे..अन कूणी तरी आपणावर जिव तोडुन प्रेम करावे हि मानवाचि उपजत अन निसर्ग दत्त अशी भावना आहे..असते..
प्रेम भावना हि सा~यांनाच हवि हविशी वाटणारी आहे.."पहिलिच भेट झाली,पण ओढ हि युगाची"अशी हि भावना असते..क्षण एक पुरे प्रेमाचा वर्षाव पडो मरणाचा" हे गडक~यांचे म्हणणे किति सार्थ आहे..प्रेमासाठी माणसे स्वत:स संपवतात..दुस~याला संपवतात..युध्ध होते, खोटे बोलतात, सारे होते प्रेमासाठी..काय आहे हे प्रेम,ति भावना ते रहस्य,त्याचि सुत्रे...याचा घेतलेला एक मागोवा

१]विचार....प्रेमाचि सुरवात आपल्या विचारां पासुन होते..प्रेमाच्या विचाराचे तरंग मनात आले कि प्रेमाचा विचार सुरु होतो..ज्या पध्धतिचे विचार मनात असतात त्या प्रमाणे व्यक्तिमत्व घडत जाते असे म्हणतात..मनात घोळणा~या प्रेमाच्या विचाराने प्रेमाची अनुभुति, व प्रेमानुभव निर्माण होतात...विचारांचि सकारात्मकता आपला विश्वास व आपले इतरांच्या बद्दलचे विचार बदलु शकते...ज्या व्यक्तिवर आपण प्रेम करु इछ्छितो त्यांच्या भावनांचा व गरजांचा आपणास विचार करावा लागतो..आपला साथिदार कसा हवा या बद्दल आपलि मते व विचार नक्कि असावे लागतात कि ज्या मुळे भेटणा~या अनेक व्यक्तितुन आपणास साथिदारचि ओळख बरोबर चटकन पटते....
२]आत्मसन्मान....तुम्हि कुठल्याच व्यक्तिवर तो पर्यंत प्रेम करु शकत नाहि जो पर्यंत तुमच्या मनात त्याचा बद्दल सन्मानाचि, आदराचि भावना नाहि...सर्वात प्रथम तुमच्या मनांत स्वत:बद्दल आत्म सन्मानाचि भावना तुम्हि निर्माण करायला हवि...व ति निर्माण करताना स्वत:स विचारा " माझ्यात असे काय आहे ज्या बद्दल मला स्वत:चा आदर आहे?...अन दुस~या बद्दल ,मनांतुन जरी तो तुम्हाला आवडत नसेल तरीहि त्याच्यातल्या गुणांचा आदर करावयास शिका....
३]समर्पण....प्रेमाचे गणीत विचित्र असते...प्रेम मिळवायचे असेल तर आधि ते मुक्त पणे वाटावे लागते..प्यार बाटते चलो...जितके प्रेम तुम्हि वाटत चालाल तितके बदल्यात तुम्हाला ते परत मिळत राहिल...सदह्रुदयी व्हा, प्रेमळ व्हा व त्या प्रमाणे वागा, वागायचा प्रयत्न करा...प्रेमसंबंधाला होकार देवुन त्यात झोकुन देण्या पुर्वी असा विचार करु नका कि हि व्यक्ति माझ्या साठी काय करेल??उलट पक्षि असा विचार मनांत येवु द्या कि मी माझ्या साथिदारासाठी काय करु शकेल????साथिदारा बाबतचि हि समर्पणाचि भावना हेच सुखि प्रेम संबंधांचे रहस्य आहे...
४]मैत्री भावना....ख~या प्रेमाचि अनुभुति घेण्या आधि,ओळख करुन घेण्या आधि,ख~या मैत्रीचा,मित्राचा शोध घ्या,प्रेम म्हणजे एकमेकाच्या डोळ्यात पहाणे नसुन,दोघांनि एखाद्या गोष्टीकडे, एकाच विचाराने,एकाच वेळी बरोबरीने बघणे असेच नव्हे काय??...प्रेम म्हणजे त्या व्यक्तिस आहे तशी गुण दोषा सकट स्विकारणे..ति कशी दिसते? तिच्यात काय गुण आहेत याचे मुल्यमापन करुन नव्हे...मैत्रीच्या मातितच प्रेमाचि बिजे रुजतात व अंकुरतात...जर प्रेमातुन प्रेम संबंध रिलेशन वाढिस लावायचे असतिल तर आधि पक्कि मैत्री करणे आवश्यक आहे...
५]स्पर्ष....स्पर्ष प्रेम व्यक्त करण्याचे प्रभावि साधन आहे..जि भावना अनेक शब्दात तुम्हि व्यक्त करु शकणार नाहि ते काम एक हळुवार स्पर्ष करुन जातो...स्पर्षाने मानसिक व शारीरीक बंधने संपतात...व एक निराळा प्रेम संवाद सुरु होतो....
६]पाशमुक्त अवस्था....ज्या कुणावर प्रेम करीत असाल त्यास मुक्त सोडा, मोकळीक द्या...बंधनात अडकवु नका...त्यास जायचे तिकडे जावु द्या..जर ते प्रेम तुमचेच असेल तर तुमच्या कडे नक्किच परत येईल,आणी जर आले नाहि तर ते तुमचे नव्हतेच..कधिच नव्हते..तो एक तुमचा भ्रम होता..बंधनात प्रेम फुलत नाहि...प्रेम संबंधा मधे,रीलेशन
मधे,आपल्या साथिदारास विचार करायला वेळ द्या, बांधिलकी /जबाबदारी स्विकारण्या पर्वी प्रत्येकास विचार करावा लागतो,व त्या साठी वेळ द्यावा लागतो..आपला साथीदार आपल्या हातातुन निसटणार तर नाहि ना या भिति पोटी त्याच्या वर बंधने घालु नका, उगीच घाइ करुन गोंधळाची अवस्था निर्मांण करु नका....प्रेम म्हणजे एक भयमुक्त,अहंकार विरहि अवस्था..अनुभव..जर तर,किंतु परंतु, च्या पलीकडली एक सुखद अवस्था,...प्रेम म्हणजे..आज पासुन मी भयमुक्त आहे,माझ्या भुतकाळातल्या घटना चुका,आता मला घाबरवु शकत नाहि अशी एक नविन भयमुक्त,आत्मविश्वास पुर्ण अश्या नव्या जिवनाची सुरवात....
८]बांधिलकि/प्रतिबध्धता....तुम्हि जर आपल्या साथिदारा कडुन अमर्याद प्रेमाचि अपेक्षा करीत असाल तर,त्याच्या प्रेमाशि,त्याच्याशी तुमचि बांधिलकी,प्रतिबध्ध्ता हवि,...व ति तुमच्या बोलण्यातुन वागण्यातुन,कृतितुन पदोपदि दिसावयास हवि...तुमच्या ह्या कमिट्मेंट मुळे, प्रेमास एक ताकद मिळत असते..व त्याचि गोडिहि वाढत असते...जेंव्हा कुणाच्या प्रेमाशि तुम्ही वचन बध्ध असता त्या वेळी त्यातुन सुटुन जाणे हा पर्याय कधिच नसतो...वचन बध्धते मुळे प्रेमाचे नाजुक बंधने अजुन मजबुत होतात....
९]आकर्षण....एक मेका बद्दल वाटणारे आकर्षण हा प्रेमातला खुप महत्वाचा भाग आहे...ह्या आकर्षणा मुळे प्रेम फुलत रहाते..मनातुन शरीरा कडे असा हा अल्हादकारी,रोमांचक असा प्रवास असतो...ते शरीरा पुरते मर्यादित नसते तर तुम्हाला वाटणारा विश्वास,प्रेम,उत्साह,यातुन ये जागृत होत असते...प्रेम व सुखाचा तो एक असा सागर आहे ज्यात रोज बुडुन जायचे असते व जिवन जगायचे असते...जिवन समृध्ध पणे जगण्यासाठी ति एक प्रेरणा व मानसीक स्तरावर,आत्मीक प्रेमानुभव देणारी एक शक्ति आहे...
१०]विश्वासची भावना ....प्रेमात परस्परावरील विश्वासास खुप महत्व आहे...शंकेचा एक विचारहि तुमच्या साथीदाराच्या मनांत भिति, तणाव व खळबळ निर्माण करु शकतो..जर तुमच्या मनांत विश्वासाचि भावना नसेल तर प्रेमाची संपुर्ण अनुभुति तुम्हास कधिच मिळणार नाहि...आपल्या साथिदारावर प्रेम करताना त्याच्या मनांत "ह्याचे प्रेम अक्षय आहे" अशी भावना निर्माण होवु द्या.... प्रेमात वचन बध्ध होण्या पुर्वी स्वत:स विचारा कि "माझा त्याच्यावर/तिच्यावर पुर्ण १००% विश्वास आहे?" जर उत्तर हो असेल तरच पुढ्चे पाऊल टाका...नसेल तर पदरी निराशाच येणार नाहि का?

[अविनाश]

Monday, January 2, 2012

आळसावलेली दुपार..

आळसावलेली दुपार..

उन चांगलच जाणवत होत दुपारच..
घरी कुणीच नव्हत..
जेवल्यामुळे सार मन अन शरिर सुस्तावल होत.
कुठल तरी चटोर पुस्तक वाचत ति पलंगावर लोळत होति
वृत्ति जडशिळ झाल्या होत्या
अभ्यासा साठी मैत्रीण येणार होति
किति वेळ लावलास ग..आलेल्या मैत्रीणी कडे बघत ति म्हणाली
चल बसुयात का अभ्यासाला??
कंटाळा आला ग अभ्यासाचा ..म्हणत ति पण पलंगावर धबकली
काय वाचतेस..? ब~याच वेळ दोघि वाचत होत्या
ब~याच गपा झाल्या..डोळे जडावले होते..
आळसाने कमानि झाल्या होत्या शरीराच्या..
ब~याच कान गोष्टी झाल्या त्या दुपारी
ब~याच गोष्टी घडुन गेल्या त्या दुपारी
काहि आठवण्या जोग्या
काहि विसरण्या जोग्या
त्या आळसावलेल्या, सुस्त दुपारी.....
avinash

अनामिका..

अनामिका..

गाडि सुटता सुटता टिपला
फलाटावरील माणसांच्या दलदलीत रुतलेला
तुझा कमळासारखा देखणा चेहेरा..
स्लिव्हलेस ब्लाऊज व साडितला तुझा मादक रेखिव आक्रुति बंध..
काहितरी पडलेल उचलण्या साठी वाकली
तेंव्हा ब्लाऊज मधुन ओझरत झालेल तारुण्याच दर्शन
अन सार शरिर मुंग्यांच वारुळ झाल....
गाडी सुटता सुटता ओझरत झालेल तुझ दर्शन

रात्र झाली कि क्षिताजा पर्यंत पसरते अंधाराची चादर
निरव शांतता करते गप्प सारा कोलाहाल..
अश्या वेळी क्षितिजा पलिकडुन खुणावत असतो तुझा
देखणा मादक अक्रुति बंध मला वारंवार
अंथरुणावर पडलेल्या दिगंबर अवस्थेत...
आविनाश